Σκηνοθεσία-Arthur Penn
Με τους-Dustin Hoffman,Faye Dunawaye,Chief Dan George.
Aπομυθοποίηση είναι η αφαίρεση της μυθικής διάστασης,του μυθικού περιβλήματος και η αναγωγή στο επίπεδο της πραγματικότητας, η αποκάλυψη δηλαδή των πραγματικών,αληθινών διαστάσεων.Ε,λοιπόν στο χώρο του κινηματογράφου και συγκεκριμένα του γουέστερν απομυθοποίηση είναι Το μικρό μεγάλο ανθρωπάκι. Η ταινία γυρίστηκε και προβλήθηκε το 1970 από τον σκηνοθέτη του Μπόννυ και Κλάιντ Άρθουρ Πεν σε μία Αμερική, που συγκλονιζόταν από τις βίαιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, που είχε να αντιμετωπίσει την εσωτερική αμφισβήτηση, που της ασκούσαν ομάδες όπως οι Μαύροι Πάνθηρες, η Νέα Αριστερά και ξανά μετά πολλά από χρόνια ορισμένες ινδιάνικες ομάδες.Επίσης σε μία Αμερική,η οποία βλέποντας ότι είναι αδύνατο να κερδίσει τον πόλεμο του Βιετναμ, επιδίδεται σε όλο και πιο φρικτές ωμότητες, όπως π.χ. η σφαγή στο Μάι Λάι.Το 1970 ο πρόεδρος Νίξον θα επεκτείνει τον πόλεμο του Βιετνάμ στην Καμπότζη βομβαρδίζοντάς την, ενώ την επόμενη μέρα σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς τέσσερις φοιτητές θα σκοτωθούν από την εθνοφρουρά στο πανεπιστήμιο του Κεντ στο Οχάιο.
Ο Άρθουρ Πεν λοιπόν με τη σημερινή ταινία θα γράψει τον επικήδειο της χώρας του όχι όμως με ηρωικούς και πατριωτικούς τόνους,ούτε με ύφος σοβαροφανές και θλιμμένο αλλά με κυνισμό, ειρωνία και χιούμορ. Μέσα από την αφήγηση του 120χρονου Ντάστιν Χόφμαν βλέπουμε όλη την ιστορία των Ηνωμένων πολιτειών του 19ου αιώνα. Ο Ντάστιν Χόφμαν μέσα από την προσωπική του ιστορία θα υποδυθεί όλες τις κυρίαρχες περσόνες και τύπους της Άγριας Δύσης,βοηθός ιεροκήρυκα ευαγγελιστή, πωλητής κομπογιαννίτικων ελιξηρίων-φαρμάκων, πιστολέρο, ερημίτης κυνηγός, οδηγός ιππικού μα πάνω απ'όλα Ινδιάνος. Η στάση του αμερικάνικου έθνους και κράτους απέναντι στους Ινδιάνους είναι το σημαντικότερο στοιχείο της ταινίας και η απεικόνισή της αυτό που την καθιστά πραγματικά ξεχωριστή.Ο Άρθουρ Πεν δεν διστάζει καθόλου να δείξει στους ομοεθνείς του ότι οι πρόγονοί του ήταν ημιαποκτηνωμένοι δολοφόνοι, οι οποίοι σφαγίασαν το μεγαλύτερο μέρος του γηγενούς πληθυσμού της Αμερικής.
Πρόσωπα,τα οποία για τους Αμερικάνους αγγίζουν τα όρια του μύθου,όπως ο διάσημος πιστολάς Άγριος Μπιλ Χίκοκ αλλά κυρίως ο στρατηγός Κάστερ,εμφανίζονται στην ταινία σαν γελοίες καρικατούρες, φιγούρες, που θα ταίριαζαν καλύτερα στο θέατρο σκιών του καραγκιόζη παρά στον μύθο ενός ολόκληρου έθνους.
Εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τα γεγονότα,που περιγράφονται,είναι αληθινά-η σφαγή στο ινδιάνικο χωριό των Τσεγιέν είναι η σφαγή της Γουασίτα το 1868 και φυσικά η μάχη στο Λιτλ Μπιγκ Χορν το 1876. Η ταινία όμως δεν είναι ένας στοχασμός μόνο πάνω στο παρελθόν της αμερικάνικης ιστορίας αλλά και στο παρόν.Οι σφαγές των Ινδιάνων κατευθείαν παραπέμπουν στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ωστόσο εκτός της σκληρής σκηνής με τη σφαγή στη Γουασίτα,τα πάντα προβάλλονται με τέτοια κινηματογραφική άνεση και με τόσο σαρκαστικό ύφος-και φυσικά με μια εκπληκτική χρήση των κινηματογραφικών κωδικών και κλισέ του γουέστερν-ούτως ώστε η παρακολούθηση της ταινίας από έναν φίλο του γουέστερν αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα να καθίσταται μια απολαυστικότατη αισθητική εμπειρία!
Σε όλον όμως αυτόν τον ποταμό εικόνων,ήχων και ιστορικών γεγονότων αυτό που μένει είναι το τελευταίο πλάνο-το κουρασμένο πρόσωπο του αιωνόβιου Ντάστιν Χόφμαν,ένα πρόσωπο κουρασμένο από τον άνθρωπο και τα έργα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου