Μουσέτ (Mouchette)-1967

Μουσέτ (Mouchette)
Γαλλία| 1967| 79'
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Μπρεσόν| Με τους: Ναντίν Νορτιέ, Ζαν-Κλοντ Γκιλμπέρ

  Η ταινία Μουσέτ λοιπόν του Ρομπέρ Μπρεσσόν.Ο σκηνοθέτης θεωρείται, παρ΄όλο που οι ταινίες του είναι απλές φαινομενικά και σεναριακά,από τους δύσκολους σκηνοθέτες για το ευρύ κοινό.Τη ζωή του θα την επηρεάσει η συμμετοχή του στη Γαλλική Αντίσταση εναντια στους Ναζί και η συνακόλουθη φυλάκισή του. Φανατικός χριστιανός καθολικός θεωρεί ότι η επίγεια ζωή είναι μία κόλαση, την οποία ομορφαίνουν με την αγνότητα και το μαρτύριό τους πρόσωπα,σαν την Μουσετ. Μόνιμη θεματική των ταινιών του το  Άτομο,το οποίο διέπεται από έμφυτη καλοσύνη και ταπεινότητα, εναντίον ενός κόσμου απάνθρωπου και Κακού. Ωστόσο ο Μπρεσόν ήταν και οπαδός του Μπλεζ Πασκάλ και του Ιανσενισμού, μίας απόκλισης από το επίσημο δόγμα της καθολικής εκκλησίας,η οποία δεχόταν την έννοια του προορισμού και της Χάριτος του Θεού προς τους λίγους και εκλεκτούς.

  Η ταινία περιγράφει τη φριχτή ζωή ενός κοριτσιού στην επαρχιακή Γαλλία του 60.Με ετοιμοθάνατη μητέρα, αλκοολικό και βίαιο πατέρα,το κορίτσι αντιμετωπίζει τη χλεύη, την περιφρόνηση και την εχθρότητα της στενόμυαλης επαρχιακής κοινωνίας. Δεν έχει κανέναν να μιλήσει. Στο σχολείο οι συμμαθητές της την χλευάζουν (ακόμα και την λιθοβολούν). Στο χωριό της οι μεγαλύτεροι την σχολιάζουν και την απορρίπτουν.Δεν την θέλει κανείς.Το μόνο άτομο,που την αγαπάει είναι η μητέρα της και αυτή πεθαίνει. Ζει σε πλήρη κοινωνική απομόνωση. Ωστόσο η Μουσετ δεν χάνει τίποτα από την ανθρωπιά της, ίσα ίσα καθώς η ταινία εξελίσσεται, με τα μαρτύριά της καθίσται σχεδόν αγία. Σε μία κατάμαυρη και απαισιόδοξη ταινία ο Μπρεσόν μας δείχνει μία υπέροχη κοπέλα, η οποία δεν μολύνεται καθόλου από τη βρωμιά αυτού του απάνθρωπου κόσμου.Ενώ όλοι γύρω της συμπεριφέρονται ποταπά και χυδαία εκείνη συνεχίζει και κάνει το καλό ακολουθώντας τη βαθύτερη αγγελική φύση της.

  Η τεχνική του σκηνοθέτη είναι για μία ακόμη φορά μοναδική-παρατηρήστε απλά τη σεκανς των έντεκα πλάνων στην εκκλησία μέχρι το λούνα παρκ.Σε δύο λεπτά χωρίς διάλογο τα λέει όλα-για την αξία του εκκλησιάσματος,για τον πατέρα της και τη σκληρότητά του.Εδώ να πούμε ότι στις ταινίες του Μπρεσόν δεν έπαιζαν ποτέ επαγγελματίες ηθοποιοί, μόνο απλοί άνθρωποι. Επίσης η χρήση της μουσικής είναι σπάνια και όποτε  χρησιμοποιείται λειτουργεί ως ένας μεταφυσικός φορέας και ταυτόχρονα σαν σχόλιο συναισθηματικό και πνευματικό ταυτόχρονα.

   Η τραγικότητα της Μουσέτ είναι μεγάλη. Ζει στη Γαλλία τη δεκαετία του 60,τη στιγμή του βιασμού της Γαλλίδες φοιτήτριες χαίρονται τη ζωή τους στο Παρίσι, η νεολαία κηρύττει τον ελεύθερο έρωτα, ο Μάης του 68 ετοιμάζεται. Η Μουσέτ όμως ζει στην καρδιά του σκότους, χωρίς να χάσει ωστόσο την ανθρωπιά της σαν τον ήρωα του μυθιστορήματος του Κόνραντ. Για την ταινία του ο ίδιος ο Μπρεσσόν θα πει<<Η Μουσέτ βρίσκεται παντου-στους πολεμούς, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,στα βασανιστήρια, στις δολοφονίες>>.